مداحی را می‌‌توان بعنوان نوعی هنر داستان‌سرایی با استفاده از حرکات تقلیدی و جانبخشی به وقایع با هدف سرگرم کردن شنونده تعریف کرد. به کسانی که این کار را انجام می‌دهند در زبان عربی «مداح» (به معنی ستایش‌کنند و مدح‌کننده) می‌گویند. مداح هنگام اجرای هنر مداحی بر روی یک صندلی می‌نشیند و با عصای گرز‌مانند و دستمالی (مکرومه‌بافی‌شده) در دست، به جابخشی به وقایع داستانی و اجرای تقلید‌ها می‌پردازد. عصا، علاوه بر اینکه بعنوان یک ابزار صوتی برای جلب توجه شنوندگان و اغراق و تأکید بر قسمت‌هایی از داستان مورد استفاده قرار می‌گیرد، گاهی نقش برخی از اشیاء و موجودات زنده را نیز ایفا می‌کند. از دستمال هم برای ایجاد تغییر در صدا و یا تغییر چهره و ایفای نقش‌های مختلف استفاده می‌شود. مدارک تاریخی مبنی بر اینکه ابزار مذکور (دستمال و عصا) در آیین مداحی دارای معانی نمادین هستند نیز وجود دارد.
